Przedświąteczne podsumowanie.

Za mną 4 miesiące w Zurichu. Przede mną? Hahaha, nie wiem. Teraz chciałabym przedstawić moje dość poważne przemyślenia, podsumowania, oraz przyszłoroczne plany.
Przemyślenia:
Ten rok dał mi bardzo dużo. Poznałam siebie, granice swojego zachowania. Zaczęłam być wreszcie szczęśliwa ze sobą. Zaczęło się to, kiedy zaczęłam pracować w muzeum. Przełamałam się i byłam szczęśliwa. Potem? Oczywiście, przyjazd do Szwajcarii.Co tam dalej... Otworzyłam się na ludzi. Jestem odważniejsza. Częściej uśmiecham się do swojego odbicia w lustrze. Leczę swoje kompleksy. Nie jestem taka, jak do mnie mówiono - gruba, brzydka, obrzydliwa. Nie. Jestem normalna. Zrobiłam spory krok do przodu. Nie mogę tego stracić.
Podsumowania?
W Poprzedni rok wydałam sporo pieniędzy, zarówno w walucie szwajcarskiej jak i europejskiej, a wydam sporo w polskiej, haha! Żyję z dnia na dzień. Kocham ten stan niezależności. Zarabiam na siebie i swoje potrzeby. Jestem gdzie jestem. Reasumując: To był dobry rok
Plany?
Nie stracić tego, co się nauczyłam. I co życie mi dało. I czerpać z życia jak najwięcej. Bo mamy je tylko jedno.

weekend!

Ten tydzień przeleciał tak szybko... Przez myślenie o S. Znaczy... Pracowałam sporo, a wczoraj Amanda(moja najlepsza koleżanka tutaj) kupiła bilety i spędzamy święta razem. W Polsce. W Warszawie. Z moją nie mówiącą po angielsku rodziną. Oczywiście, chciałabym zostać w Szwajcarii i zobaczyć święta w innym kraju, ale moja rodzina nie jest na to gotowa. Ale się mimo to cieszę, bo nie będzie jakiś przesłuchań o tytule " Natalia i jej przyszłość". Boję się takich rozmów. Przerażają mnie.
S. się nie odzywa. Czemu ja w ogóle o nim myślę??
Ps. Czy ktoś w ogóle czyta mojego bloga? Jak tak - dajcie znak swej obecności:)

niech pali się świat...

No dobra, gdy emocje już opadły, gdy spałam ponad 4 godziny z powodu rozmyślań itp. (oraz wiadomości Adziora o 6.35 - i tak Cie kocham!!) Chciałabym wiedzieć, co jest ze mną nie tak. Albo inaczej, co jest ze Szwajcarami nie tak. Albo zarówno ze mną jak i Szwajcarami, haha!
Spotkaliśmy się, pogadaliśmy... Mam takie dziwne wrażenie, że było ok.. Ale tylko ok. Wydaje mi się, że on mnie tylko lubi. A ja po prostu mam w sobie tyle emocji. Na i pytanie: czemu on, do jasnej anielki, po 2 miesiącach zaproponował kawę, spotkanie?
On jest taki normalny, inny od facetów z którymi się spotykałam. Wiem, że mogę z nim pogadać, no i on ma przepiękne oczy. Zielono - brązowe. Śliczne. I jest wyższy, nawet jak jak jestem na obcasach. Jest kompletnie nie w moim typie, ale bardzo go lubię. Ma w sobie takie ciepło, że po prostu chce go przytulić, haha. Ale o nim myślę... cały czas... nie mogłam spać... Mogłam z nim gadać na każdy temat i on miał zawsze coś do powiedzenia. Wow. Facet jest świetny. I smiałam się... Jeżeli o mnie chodzi - było super. Nie wiem, jak z jego strony... Ale swoja droga - takim tempem, to spotkamy się jeszcze 4 - 5 razy w ciągu najbliższego roku, hahaha.

Faceci...

Jak żyć? Nie wiem, co się dzieje...
Zacznę od dzieci. Wychwalane przeze mnie maluchy zamieniły się w potwory. Krzyczące, niemiłe, niesłuchające itp. a ja tylko chciałam pomóc mojej hostce... Serio, popłakałam się po wszystkim. Miałam ochotę uciec i uciekłam do lasu, na spacer. Byłam smutna. Zła. Zdołowana.
Wróciłam, Szwajcar się odezwał. Napisałam mu, zę jestem zla i przeprosiłam, ze go obarczam problemami. To on, że mam go obarczać. I że chce sie spotkac na kawę. I w tym momencie Natalia zaczęła skakać ze szczęścia. Spotkaliśmy się i znów mam mętlik w głowie... Ratunku!

brak.

Było źle, jest lepiej. Chyba trochę przesadziłam. Nie upijam się co weekend. Ale jak mam ochotę się wyłączyć. Nie to, co moje koleżanki - w środku tygodnia dzwonią pijane..
W niedziele było spotkanie polskich au pair - uważam je za udane. Mało tego - znalazłam rodaczkę w okolicy.
Boże, nic się u mnie nie dzieje... aż mnie to przeraża, haha!

Little bad girl.

Wiele razy mówiłam, że Szwajcaria mnie zmieniła. Do pewnego czasu uważalam, że zmieniła mnie, jeżeli chodzi o samodzielność i niezależność oraz wygląd. Niestety/stety zauwazyłam ostatnio, że to nie wszystko. Zmieniło się to, jak się zachowuje. To jak postrzegam ludzi. I szczerze mówiąc nie wiem czy to dobrze, czy źle. Z jednej strony stałam się bardziej otwarta. Pewna siebie. Z drugiej - niestety, cały czas daje się sobą manipulować. Widzę to, ale nie umiem powiedzieć temu "nie". Nie lubię być sama, a tak, to mam ta iluzję, że mogę z kimś przebywać, mieć przyjaciół.
Czemu się zmieniłam? Tak, chodzi tu o facetów. I o to, że piję. O to, że całuję się z pierwszymi lepszymi? Dlaczego? By poczuć się lepiej. Poczuć się chciana. Poczuć się ładna. A tak naprawdę(syndrom następnego dnia) budząc się następnego dnia nie pamiętam człowieka. Facet widzi, że jestem pijana, otwarta i czerpie z tego korzyści. Ja też. Ale czuje, że nie robię dobrze.
Tak, zmieniłam się. Ale i tak kocham moje szwajcarskie życie! :)

Życie jak... W Zurichu! :)

Wszyscy wiedzą, że jestem pokręcona. Wszyscy wiedzą, że koleś od czatu mi się podoba. Odważyłam się i napisałam do niego, czy mnie lubi itp. brak odpowiedzi. Ah, ci Szwajcarzy, bądź też Niemcy. Są tacy zimni i ich nie ogarniam. Jak to facetów.
W czwartek, Mandy, moja przyjaciółka(tak, po 3 miesiącach czuję, że mogę ją tak nazwać). Chciała się ze mną spotkać. Wiedziałam, że ma problem(też ze Stefanem. My to mamy szczęście), musiałam się z nią spotkać, by pogadać. Była w drodzę do Niemiec, bo ona ma niemiecką wizę. Siedząc w jej samochodzie powiedziala, że bardzo chciałaby zebym z nią pojechała. Ja na to, że da się to zrobić - zawróciłyśmy i pojechałyśmy do mojego host domu. Host i oma zgodzili się i tak oto, po 3 godzinach byłam w Monachium - jedym z moich ulubionych miast. Oczywiście, połaziłam po mieście, zrobilam zakupy(kupiłam sukienkę za 7 euro, co w Zurichu kosztuje 40 chf). A ostatnio, ja ktam byłam z Mandy, to kupiłam za 10 eurosów sukienkę, co tu kosztuje 50 chf). I Oczywiście buty zimowe. Na obcasie.
Wróciłam grzecznie do Zurichu o 16. To były szalone godziny, ale warte tego!! :)
Trzymajcie się mocno!

Natalia mit dem Liebe.

Stefan. Osobnik zamieszkały w Wetzikonie(17 minut od Zurichu i 20 od Rappenswil). Lat? 22. Zawód? Coś komputerowego. Weekendy? Praca w jednym z najlepszych Zuriskich klubów. Poznałam go przez Badoo, w maju. Pod koniec września się spotkaliśmy po raz pierwszy. Totalne zauroczenie tym jakże mądrym i sympatycznym mężczyzną. Ale potem kontakt się "urwał" on nie pisał, ja prawie bez przerwy zaczynałam rozmowę(Jak sie okazało - nie bez przerwy. On zaczął 6 razy i ja zaczełam 6 razy). Średnio rozmawialismy raz na tydzień, ale przez ostatnie 5 dni on 3 razy zaczął rozmowę. Napisał, że w weekend będzie w Zurichu. I ";)". Czy to aluzja, że powinnam grzecznie wstąpić do tego klubu i z nim się spotkać. Nieważne.
Ale to napisał wczoraj:
Stefan — poniedziałek, 07 listopad 2011 20:52

I estimate you like this. i think your not one of these "normal" girls. like you say. You know what you want.

I w tym padłam, i od wczoraj mam budyń z mózgu. Zaczęłam lekko drążyć temat, oto odpowiedź: 

Stefan — poniedziałek, 07 listopad 2011 21:01

hmm i think a girl that lifes so far away of her hometown knows what she wants.. i mean normal girls arent so courageous and dont realize what they want

Budyń z mózgu osiągnął rozmiary monstrualne. Serio, nie wiem, co myśleć. Skoro w jego mniemaniu wiem, co chce to powiinam to wykorzystać i napisać: Wiem, co chce. Chce, byś mi powiedział, czy mnie lubisz jak koleżankę, czy jako dziewczynę, bo to co napisałeś, sprawiło, ze nie wiem, co myśleć? Błagam, pomocy!!!!!!!

A oto moje słoneczko, Louise. Pewnie myśli "Moja au pair ma głowe w chmurach. Czy dalej będzie mnie nosić na rękach?":

Byłam w sobotę na couchsurfingowej imprezie. Wykorzystałam moje kobiece atuty:P Wydałam w sumie 10 franków, a wypiłam za 90:P. I tak skończyłam obściskując się z jakimś kolesiem o imieniu(nomen omen) STEFAN. Ja to mam szczęście... Ale byłam w takim stanie, że nie pamiętam jego twarzy. Blah! miał tylko 3 dniowy zarost i miał jakieś problemy co do mojego języka. Boję się pokazać na CS-owych spotkaniach teraz. Buhahaha,działam zbyt impulsywnie. Ale i tak siebie lubię. I uwielbiam Szwajcarię!! :)

Say I am... Say I am... Say I am wonderful! :)

Długo mnie tu nie było. Ale cóż... Takie życie! :) Sporo roboty, bo hostka wyjechała na trasę po Azji - teraz powinna być w Pekinie :). Ale była szczęśliwa, że jedzie! A ja z nią, bo szczęśliwa host mama, to zajebista sprawa.
W ogóle nie czuję się tu jako pracownik. Tylko jako młodsza siostra hostki, a starsza dzieciaków. No serio - która hostka pójdzie na zakupy i kupi swojej au pair ubrania, bo "nie mogła się powstrzymać". A tydzień później daje bilety na pociąg do Warszawy. Uwielbiam ją. Chce, bym została na drugi rok. Odpowiedz jest tylko jedna: Tak, zostaje. Ale mam ją dać w grudniu lub styczniu. Ale już wiem. Za mocno kocham te dzieciaki i Zurich, by stąd odejść. Zurich jest miejscem, w którym czuję, że żyje. Jestem szczęśliwa, mimo tego, że zmęczona. JEstem tu 2 i pół miesiąca. Dokłądnie 11 tygodni:).
Przed wyjazdem jako au pair nie akceptowałam siebie. Wszystkim mówiłam, że czuje się dobrze w swoim rozmiarze 48. Nie, nie akceptowałam się. Teraz schudłam. Noszę spodnie rozmiaru L i bluzki rozmiaru 40- 42. CZuje się dobrze. To się nazywa akceptacja. Bo przebywam z ludźmi, którzy mnie akceptują.
Styl mi się zmienił - noszę sukienki itp. Długie t-shirty w ciemnych kolorach. Mój "polski" styl przestał istnieć. Zaczęłam nosić rzeczy, których nigdy wcześniej bym nie założyła. Lubię to:). Lubię siebie. To naprawdę sporo, po tym, co przeszłam. Akceptacja siebie to sukces. Ja go osiągnęłam. Bo jeśli akceptujesz siebie, to inni akceptują Ciebie. A jeśli zamkniesz się w sobie - nie ma szans na nowe znajomości.

Piosenka, którą uwielbiam <3: http://www.youtube.com/watch?v=a28s_wyqkyc&feature=share

Ogarnięcie :)

Ah, przepraszam, że nie pisałam, ale tyle się dzieje:)
Podróżuje jak szalona: po St. Gallen Konstanz, a po Konstanz weekend w Monachium. Apetyt rośnie w miare jedzenia, a więc: w planach mam Włochy, Hiszpanie i Francję :)
Pan M przyjechał do mnie, poznał moich znajomych - bawi się chłopak :D. I dobrze, bo ja w tym czasie odpoczywam. W Szwajcarii przekraczam granicę swojej odwagi. Ale tylko przez Mandy - au pair z USA. Wczoraj, idąc z nią do mojego domu minęłyśmy niezłego kolesia. Jako, że mój Szwajcar się nie odzywa, to jestem w nastroju, by podrywać facetów. No ale tak, by to on do mnie podszedł. Ale tu miałam Mandy, która jest obecnie napalona na facetów. Tak więc... Po krótkiej rozmowie odważyłam się zapytać: Can I get your number? Dostałam. Mandy (i Marcin) zmusili mnie do napisania smsa, by wpadł. No i odpisał, że nie może, ale "I would enjoy to meet you another time" to czyli? Może się spotkamy. Oby, będzie ciekawie:) haha!
Coś jeszcze? No nic. Jestem zmęczona!

fotorelacja

Nie chce mi się pisać. Oto zdjęcia:D
1) Elin, au pair ze Szwecji

 2,3) Ciasto, które upiekłam

 Na dworcach picie jest dozwolone.

 A tu po imprezie w Baden. Za dużo wypiłam tej nocy!

 Poniżej: zdjęcia z Anią, polską au pair, co już wyjechała:( To był jej ostatni dzień w Zurichu

 Zurich by night

 A tu Tina i Elin pijące kawę.